Terwijl anderen deelnemen aan de Women’s March of evenementen bezoeken, breng ik deze Internationale Vrouwendag met een dekentje op de bank door. Hoestend, kuchend en piepend. Lezend, tv-kijkend, twitterend.
Ik lees de dichtbundel Kameleon van Charlotte van den Broeck. Deze debuutbundel, staat op de achterzijde, ‘onderneemt een roadtrip naar een mogelijke vrouwelijke identiteit, die ergens tussen lichaam en taal geconstrueerd wordt.’
Uit AUSFLUG/AUSZUG:
We nemen een kamer in een plaatselijke baarmoeder.
Hier kunnen mijn moeder en ik heel even alles voor elkaar betekenen.
Bovendien schrijven we geschiedenis:
niemand ging ooit eerder zo dicht terug naar de oorsprong.
Op tv zie ik Stella Bergsma, die er genoeg van heeft dat vrouwen altijd maar moeten behagen. Een bezwaar dat simpelweg voortvloeit uit the radical idea that women are people – nog altijd de beste definitie van feminisme. En inderdaad. Wat ik wil is gewoon: mijzelf de ruimte van het volledig leven toe-eigenen. Net zoals mannen dat al eeuwen doen. Niets meer, niets minder.
Op Twitter kom ik een citaat tegen van een van mijn favoriete schrijfsters, Marguerite Duras, dat me doet opveren:
I am rain and belong to no one.
Uit deze tekst (het Franse origineel heb ik niet kunnen vinden) spreekt een verlangen om het dagelijks leven, de beklemming van de rollen die je daarin moet spelen, zelfs het korset van mens en lichaam, te kunnen ontstijgen.
Dat ik alleen maar uitziek, lezend, tv-kijkend en twitterend, betekent niet dat er niets gebeurt. Eerder al schreef ik over mijn moeder, Josine de Bruyn Kops. Zij was van 1976-1986 museumdirecteur in Gouda, waar ze een vooruitstrevend, feministisch beleid voerde. Over Josine’s tijd als museumdirecteur ben ik een boekje aan het maken.
Josine inspireert nog steeds. Mooi om te zien dat kunsthistorica Jorien Soepboer, conservator van Museum Gouda, een TED Talk houdt over vrouwen in de kunst, waarin ze het werk van mijn moeder noemt. En waarin ze het belang onderstreept van haar missie: om meer kunst van vrouwen op te nemen in museumcollecties; om de kunst en de geschiedenis van vrouwen voor het voetlicht te brengen.
Het essay over mijn moeder, Vrouwen Kijken, zal ik dit voorjaar presenteren. Dat wordt mooi – stay tuned!